ΕΝΑΣ “ΙΔΙΟΤΡΟΠΟΣ” ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ένας «ιδιότροπος» άνθρωπος. Γιατί σε εισαγωγικά; Γιατί μπορούμε να επικαλεστούμε τη λέξη… με την καλή της έννοια. Ένας άνθρωπος, μια γυναίκα εργαζόμενη, νοικοκυρά, μητέρα, σύντροφος που θυμάται, περιγράφει, συγκινείται, θυμώνει, καυτηριάζει, αυτοσαρκάζεται, γκρινιάζει με τον δικό της… τον ίδιο τρόπο, χωρίς στερεότυπα, χωρίς βεβαιότητες, χωρίς κοινωνικούς καταναγκασμούς. Μια γυναίκα που θέλει να κάνει τα πάντα, να δοκιμάσει καινούργιες εμπειρίες, να σπουδάζει δια βίου, να δημιουργεί και να επιχειρεί, να ασχολείται με τη ζωγραφική,τη φωτογραφία, τη μουσική, τις τέχνες θέλοντας να αποδείξει ότι η ζωή δεν περιορίζεται στους τοίχους ενός γραφείου μιας δημόσιας υπηρεσίας ή μιας κουζίνας και ότι δεν σταματά, με τη συνταξιοδότηση, αλλά συνεχίζεται με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. «Αν με φυλακίσεις, μ’ έχασες!» λέω καμιά φορά δυνατά στον εαυτό μου, έτσι καλού κακού, μην τύχει και καμιά φορά το ξεχάσω! Βλέπετε δεν αντέχω ούτε για αστείο να βρεθώ «στη γωνία» ούτε «με δεμένα χέρια», εγκλωβισμένη κι ανυπεράσπιστη.
Ένας «ιδιότροπος» άνθρωπος στο επίκεντρο της ζωής και όχι «στη γωνία» λοιπόν, μια «ιδιότροπη» στάση ζωής που καταλήγει να είναι ιδιαίτερα γοητευτική σε ένα εξίσου γοητευτικό αφήγημα από την αρχή μέχρι το τέλος.